Na het zien van de trailer van Garshasp: The Monster Slayer kreeg ik meteen het gevoel een ‘Prince of Persia’ spel te spelen. Dit gevoel werd nog meer versterkt toen ik eenmaal ook echt aan het spelen was. Voor mij persoonlijk is dit een goed gevoel aangezien ik de laatste paar delen in die franchise niet zo heel leuk meer vond. Toch is niet alles rozengeur en maneschijn, aangezien hier toch behoorlijk wat vervelende foutjes in zitten…
Jaren nadat een groot kwaad het land teisterde is er weer een nieuwe dreiging ontstaan. Het is de taak van Garshasp –de sterkste man van Perzië- om dit te stoppen. Veel word je niet wijzer tijdens het spelen, maar dat is ook niet waar dit spel om draait. Het is gewoon de bedoeling om zoveel mogelijk vijanden een kopje kleiner te maken. Dit is echt te simpel voor woorden, aangezien je zwaard bijna geen enkele schade aanricht. Wel heb je de mogelijkheid om een speciale move uit te voeren, wat ik eigenlijk gewoon een cheat move noem. Als je deze gebruikt, gaan vijanden namelijk in één keer dood! Ook is er geen limiet aan het aantal keer dat je dit kunt gebruiken. Het vechtsysteem gaat dus niet echt diep en is zelfs ondermaats te noemen.
Helaas is de grafische kwaliteit van Garshasp ook ondermaats. Het spel speelt zich volledig af in 3D, maar alles ziet er net zo hoekig uit als een vierkante tafel. De titel maakt ook een slordige indruk omdat vijanden nog wel eens vast in de omgevingen willen zitten. Wat echter wel goed is uitgewerkt zijn de cutscenes. Waar de graphics tegenvallen, zien de tussenfilmpjes er daarentegen fenomenaal uit! Alles is tot in de puntjes goed uitgewerkt en loopt helemaal vloeiend. Wel heb ik tijdens het spelen heb ik mijzelf meermaals afgevraagd wat er nou toch met zijn voorhoofd aan de hand is. Die is namelijk ongelooflijk groot en laat Garshasp helemaal niet lijken op een gevaarlijk en gevreesd krijger. Zijn chagrijnige smoel is echter wel angstaanjagend.
Over de bovenstaande punten vind ik het jammer dat ze niet beter uitgewerkt zijn, maar heel vervelend is het niet. Aangezien ontwikkelstudio …. geen budget heeft zoals Ubisoft of EA verklaart ook een hoop. Hierop ga ik de game ook niet afrekenen. Wat ik wél erg vervelend vind is het camerastandpunt, ofja eigenlijk het gebrek daaraan. Al lopend door de verschillende omgevingen veranderd het standpunt waarmee de camera op Garshasp gericht is nog vaker dan de meningen binnen de CDA. Als je lekker in gevecht met een vijand te zijn wil het nog wel eens voorkomen dat de camera zich een andere kant op verplaats, wat resulteert in dat Garshasp ineens een andere kant op loopt. Maar niet alleen tijdens gevechten is dit irritant. Tijdens de spring en klauter onderdelen zal je vaak naar beneden vallen, omdat je niet kunt zien waar je naartoe moet springen. Een in een spel waarin de camera juist van belang is, horen de ontwikkelaars dit tot in de puntjes uitgewerkt de moeten hebben. Helaas is dit niet het geval en wordt het spel daarom ook een stuk minder leuk om te spelen. Met een uurtje of vier/vijf was ik al weer klaar met dit spel wat natuurlijk erg kort is.
Conclusie
Garshasp: The Monster Slayer is een titel waar heel veel potentie in zit, maar deze niet benut. Vooral de keuze voor een oncontroleerbare camera vind ik erg jammer. Hierdoor zal je niet altijd kunnen zien waar je nu eigenlijk naartoe moet. Aangezien het spel ook al een tijdje oud is, denk ik ook niet dat ze hier nog iets aan gaan veranderen.
Geluid 22/30
Graphics 21/30
Gameplay 19/30
Replay Value 2/10
————————–
Totale score 64/100